No (poema akrilikoak)

W. Whitmanen hitzak igorri dizkidate Bankutik plegu-laurden koloretsuan bilduta. Ifrentzuan, bankuaren ikurra eta aurrealdeko testutik hartutako lerro eta erdi, hemen jadanik distiko bihurtuta: «No dejes de creer que las palabras / y las poesías sí pueden cambiar el mundo».

Mira handiz jaso dut oparia, bat-batean errebelatu egin baitzait Bankuek poetek baino gehiago sinesten dutela hitzaren indarrean, poesiaren iraultze-ahalmenean. Miraz, zeren, Whitman mandatari, adierazi baitzait gure lukurreriagatik gosez eta gaixotasunez hiltzen direnak ere hitz baten bitartez, poema baten bidez berpiztu daitezkeela. Nork eta Bankuak jakinarazi dit azpimundu geuk elkortuaren kanpo-zorrak ere kutxazain automatikoei poemak errezitatuz kita ditzakegula.

Eta pozarren jauzika hasteko nengoen Banku bereko beste gutun bat ireki dudanean: «Esta entidad procederá al embargo de sus propiedades si en el plazo de […] no hace efectiva la cantidad de […] correspondiente al préstamo concedido para la edición de su poemario […]».

Shocketik ilkitzeko, Whitmanen
poemetan murgiltzea deliberatu dut,
eta gero, Bankuaren gonbitari amore emanez
(«ez hadi geldituan geldi!» itsatsi baitidate opariaren goiburu),
Banku hori bera
modurik poetikoenean
xahutzera joatea erabaki.
Itzultzean,
poltsa bete billete lausoren distirapean,
aurpegia estaltzeko erabili dudan poema-liburuari
neuk asmatutako estrofak
eranstea pentsatu dut,
oraingoan Whitmanen aholkuei, ez besterenei, kasu egitearren.
Eta errima arruntekin
–zer arruntago hizkiludun atrakatzaile bat baino?–
itxaropen berriak ontzeari ekin diot.