Gasteizko Artium, Centro Vasco de Arte Contemporáneo Museoan Fernando Millánek atonduriko Escrito está. Poesía experimental en España (1963-1984) erakusketak (maiatzak 30 - irailak 20), egoki bezain beharrezkoa dirudien ohar bat egitea eskatzen du.
Bertan erakutsitakoaz gain, katalogoan Fernando Millánek berak idatzitako Utopía, transgresion, neovanguardia y radicalismo. La poesía experimental en el Estado español eta Laura López Fernándezen Percepción e información estética en la poesía visual artikuluetan adierazten denez, erakusketa horretan garaiko euskal poesia ez da existitzen. Eta, hara non, gutxiz gehienetan ez bezala, garai hartan euskal poesigintzan esperimentazioko bideak jorratzen ari ziren oso garaikide une eta moduan: haustura eta transgresioak, espazialitatea, poesia bisuala, sonorizatua eta eszenifikatua, hitzen gaindiketa... Liburuei dagokienez, adibiderik nagusiena, zalantzarik gabe, 1968an autoedizioan argitaratutako Joxanton Artzeren Isturitzetik Tolosan Barru poesia liburua da (Arteola Elkarteak ekoiztua eta Pamielak edizio facsimilean berriz plazaratua 2007an). 
Erabat aitzindaria, eta ez euskal letretan bakarrik, aipatu bide berriak jorratzen hasiak zireneko poeta belaunaldi oso baten testuinguruan kokatu behar da. Kantagintza berriaren bideak ere, oso lotuak garaiko poesia eta are munduko abanguardiarekin (John Cage batengandik Roy Hart Theatreraino, Oteizan barna), nabarmenak dira, eta hor, bereziena baizik ez oroitaraztearren, nola ez aipatu Mikel Laboaren ibilbidea, hain zuzen poesia sonorizatuan, hitzaren mugak gainditze ekimenetan eta antzekoetan erreferente aitzindaria bilakatu zena, hemen eta kanpoan. Oteiza ere, eta ez bakarrik idazten zuen poesiagatik, poesia eta esperimentazioa, abanguardia eta halako arloez baitezpadako erreferente aitzindaria zelako baizik, ez dager; kudeatzailea eta Museoko zuzendaritza, katalogoan aipatua izatearekin eta Javier Aguirrek hari eskainitako film bat erakustearekin, "kunplitu" dutelakoan gelditu bide dira.
Baina ez. Euskalherrian antolatu eta ordaindutako erakusketa batean bertan (hain modu aitzindarian) garatutako poesiaren arrastorik ez. Lotsagarriagorik! Gainera, normaltzat eman eta hartua izanak nabarmendu baino ez du egiten, larriki, holakoak posible egiten dituen kolonizazio sakona. Gero eta lozorroagoan dirudien euskal sozietatean, inork ez baitu deus (edo ia deus) esan.
Naski, izenburuari erreparatuz gero, agian erakusketa helburua koherentki garatu izanaren ondorioa da dena, Españako garai hartako poesiaren berri ematera mugatua, alegia…
