Ernesto elefantea

Ernesto bere amatxorekin eta taldeko besteekin bizi zen.
Egunero ibili eta jan eta edan egiten zuten. Gauez, lo egiten zuten.
Ernesto zoriontsua zen, ibili eta jan eta edan eta lo,
baina azkenaldian hausnartzen hasita zegoen zer gehiago ote zegoen bizitzan.

Egun batean, oihan baten ondotik pasatu ziren.
–Zer da hori? –galdetu zion Ernestok bere amatxori.
–Oihan bat besterik ez –erantzun zuen amatxok…

Ernesto oihanean galdu da eta, antza denez, hango inor ez dago prest elefante-taldera bueltatzen laguntzeko. Ez piztiarik indartsuenak, ez basatienak, ez azkarrenak ere egiten du elefantetxoari entzuteko zirkinik txikiena; aitzitik, mespretxuz tratatzen dute. Harrigarria bada ere, ordea, animaliarik txikienak eskaintzen dio behar duen laguntza eta aditzea.

Istorio honetan, Anthony Brownek islatzen ditu protagonistaren izaera ausarta, haurtzaroak berezko duen jakin-mina, baina baita beldurra ere, konturatzen denean eta arriskuetatik babesten duen helduarengandik urrun eta bakarrik dagoela. Solaskide dituenen enpatia faltak gizarte indibidualista eta besteren arazoekiko sorgorra erakusten du. Gauzak, ordea, ez dira diruditena, eta itxuraz ahulen eta hutsalenak direnak gertatzen dira adoretsu eta eskuzabalenak, trukean ezer eskatu gabe.

Bere ibilbide zabal eta entzutetsuan zehar ezaugarri izan duen xehetasunetarako joerari eutsiz, testuinguru koloretsu exotikoa eta pertsonaia zehazki karakterizatuak dauzkan obra bat aurkezten du egileak, kontakizunean zehar erakusten diren emozio sortarekin bat eginez.